آیشمن: صهیونیست ها از سیستم «گتو»ی نازی ها سخت خوشحال بودند

به گزارش خبرگزاری اکسیداک روز جمعه ۲۴ آذر ۱۳۴۰ آدولف آیشمن مسئول اداره ی امور مربوط به امور یهودیان حکومت آلمان نازی در دادگاه ویژه ی اسرائیل به جرم قتل شش میلیون یهودی به اعدام محکوم شد و درست شش ماه بعد باز هم در روز جمعه ساعت ۱۱ خرداد ۱۳۴۱ در اورشلیم( شهر قدس) به دار آویخته شد. او که پس از سقوط آلمان نازی در جنگ دوم جهانی به آرژانتین گریخته بود سرانجام پس از چند سال شناسایی و برای محاکمه به اسرائیل منتقل شد. روز پنج شنبه هشتم شهریور ۱۳۴۱ سه ماه پس از اعدام آیشمن روزنامه ی اطلاعات خبر داد که آیشمن در طول مدتی که در اورشلیم(شهر قدس) زندانی بوده یادداشت هایی نوشته که به طرزی مرموز به بیرون درز کرده است اطلاعات از همان روز این یادداشت ها را با ترجمه ی احمد مرعشی به صورت سریالی منتشر کرد. ادامه ی این یادداشت ها را به نقل از روزنامه ی اطلاعات (به تاریخ ۲۵ شهریور ۱۳۴۱) می خوانید:

ولی من در جواب او با تاثر گفتم «این متد نمی تواند برای همیشه ادامه یابد. دست زدن به چنین اعمالی از انسانیت به دور است. من آن قدر ناراحت بودم که حتی جرأت نکردم یهودیان مسافر اتوبوس را دست به گریبان با مرگ تماشا کنم.» این بار هم مولر جوابی نداد فقط مرا مدتی برانداز کرد.

حضور در مراسم قتل عام های مینسک و لیتس مان اشتاد شوک عمیقی در من به وجود آورده بود. درست است که من هم در حل مسئله ی نهایی یهود شرکت داشتم ولی نه آن طورها نمی توانم ادعا کنم من بودم که سیستم «گتو» یا جای دادن یهودیان یک شهر را در یک محله اختراع کردم. اگر هم چنین ادعایی بکنم باور کنید و بدانید که مبالغه ای بیش نخواهد بود. این خود یهودیان بودند که می خواستند با هم باشند. وقتی به سال ۱۹۳۹ لهستان را قبضه کردیم گتوی یهودیان را در آن جا افتتاح شده یافتیم. فقط نظم و مقررات جدیدی وضع کردیم. دور محله ها دیوار و سیم خاردار کشیدیم و تعداد کثیری دیگر از یهودیان را نیز بر ساکنین محلات افزودیم. یهودیانی که در خارج گتو وضع بهتری داشتند طبعا از رفتن و ادامه ی زندگی در آن جا ابراز نارضایی می کردند. ولی در عوض صهیونیست ها و ارتودوکس ها سخت ابراز رضایت می کردند. صهیونیست ها یا طرفداران استقلال قوم یهود از این جهت راضی بودند که فکر می کردند در یک جا و زیر یک سقف و تحت یک شرایط موجب اتحاد و همبستگی هرچه بیش تر یهودیان با یکدیگر خواهد شد.

روزی دکتر «الپشتاین» به من گفت: «دنیای یهودیت و صهیونیست از این که در ترزین اشتاد واقع در ۶۵ کیلومتری پراگ گتوی بزرگی برای تمرکز دادن یهودیان تاسیس شده سخت خوشحال است زیرا زندگی در آن جا را شانسی برای عادت به زندگی مشترک و احساس همدردی مشترک می داند. به عقیده ی من این گتوها مدرسه ی سیاسی بزرگی هستند برای یهودیانی که بخواهند بعدها در فلسطین زندگی کنند.»

ارتودکس ها نیز موافق گتو بودند زیرا آن ها می خواستند به هر نحوی که هست یهودیان را از اجتماعات خود برانند و آن ها را در محلی محدود نگهدارند.

به هر حال تا قبل از قیام خونین گتوی ورشو ما با همزیستی یهودیان مخالفتی نداشتیم و حتی آن را تسهیل و تایید می کردیم اما وقتی به سال ۱۹۴۳ قیام خونین گتوی ورشو درگرفت به اشتباه فاحش خود پی بردیم و فهمیدیم جای دادن توده ای عظیم از انسان هایی که دشمن ما به شمار می رفتند در یک مکان به هیچ وجه عاقلانه نبوده است.

هنوز چند روزی از آن قیام خونین نگذشته بود که بسته ای از جانب هیملر برای من رسید. وقتی گشودم یک آلبوم پر از عکس و یک نامه در آن یافتم. آلبوم مزبور پر بود از عکس های مربوط به قیام گتوی ورشو. همین قدر بدانید قیام مزبور آن قدر شدید بود و مملو از خودگذشتگی یهودی ها بود که نیروهای آلمانی مقیم ورشو را سخت به وحشت دچار کرده بود.

هنوز یادم است که «اس.اس» ها و سایر نیروهای آلمانی تلفات بسیار سنگینی دادند تا توانستند قیام را به کلی سرکوب کنند. من وقتی آن عکس ها را تماشا می کردم هرگز نمی توانستم به خودم بقبولانم که عده ای یهودی ساکن یک گتو بتوانند آن قدر همبستگی دلیری فداکاری و قدرت مقاومت و مبارزه داشته باشند. بعد از این شورش و حمام خونی که ما در ورشو راه انداختیم به نیروهای آلمانی مقیم لهستان دستور صریح برای جارو کردن همه ی یهودی ها رسید و این دستور مخوف چنان دقیق و سریع انجام شد که پس از چند ماه حتی برای نمونه هم که شده یک یهودی در سراسر خاک لهستان پیدا نمی شد.

قیام گتوی ورشو موجب شد در کلیه ی گتوها اردوگاه ها و کارخانجاتی که یهودیان به کارهای اجباری واداشته شده بودند یک سلسله اقدامات احتیاطی به عمل آید. تا قبل از این قیام همه حتی گورینگ مخالف نابود کردن یهودیان بودند زیرا برای اجرای نقشه ی چهارساله به نیروی کار افراد این نژاد احتیاج وافر در بین بود. به همین جهت نسبت به غذای یهودیان هم توجهات دقیق مبذول می شد تا مبادا از نیروی کار آنان کاسته گردد.

اما پس از قیام ما گشتاپوها به هم می گفتیم: «چه کسی مسئولیت این را به عهده می گیرد که قیام دیگری نظیر قیام ورشو امروز یا فراد روی ندهد؟»

لازم به یادآوری است که قیام گتوی ورشو اثرات زیادی هم روی مقامات آلمانی مقیم سایر کشورهای اشغالی گذاشته بود. آن ها یهودیان ساکن مناطق خود را پیشاپیش چنان سرکوب می کردند تا دیگر مجالی برای قیام پیدا ننمایند.

من هرگز با اتاق های گاز اردوگاه های مرگ تماس مستقیم نداشتم ولی به دیدار آشویتس یا مخوف ترین مسلخ یهودیان رفته بودم. به محض ورود به آن جا اولین چیزی که موجب اشمئزاز خاطرم شد بوی ناراحت کننده ی گوشت و موی سوخته ی هزاران یهودی بود. ولی در مورد مسموم کردن یهودیان با گاز هنوز هم که هنوز است من چیزی نمی دانم.

ادامه دارد…

۲۵۹