متانت ملت را دیدید؟ – اکسیداک

به گزراش اکسیداک محمدعلی فیاض بخش در یادداشتی با این عنوان نوشت: چرا در پی شرارت اخیر صهیونیست ها در پس چندهفته جنگ روانی التهاب و اضطراب خاصی در مردم دیده نشد؟ چرا در پی بزرگ نمایی این رژیم و در پس کوچک انگاری و تمسخر سیمائیان مردم در متانتی نانوشته اما برخاسته از خرد جمعی با این چند حمله ی محدود زندگیشان را از حال عادی خارج نکردند؟ نه در پمپ بنزین ها صف کشیدند نه بازار را ملتهب تر از قبل کردند؛ بلکه سبزینه ای بیش بر بازار بورس پدید آمد و درشتی دلار نیز کمی به تلطیف گرایید؟ چون مردم دریافته اند که باید به هر قیمتی که شده خردشان را بر احساساتشان غالب سازند و با هر تعقلی که ممکن است به زندگیشان سلام کنند.

در این میانه التهاب آفرینی های معدود خیابانی اما پر طمطراق فقط صحنه تصمیم گیری بر مبنای امنیت ملی و یکپارچگی سرزمینی را بر مردان میدان و دیپلماسی تنگ می کند؛ گرچه به نظر نمی رسد که نهایتاً این مردان خواست های نانوشته اکثریت مردمان را در میان سطور نوشته ها و پژواک پرهیاهوی خیابانی ها از چشم وگوش خود وانهند و تسلیم جوهای صوت و سیمای بیرق داران حرفه ای شوند.

ایران بزرگ ده ها برابر بزرگ تر از سرزمین های نورسته  اطراف خلیج فارس و بیش از هفتادبرابر پادگان آن سوی نیل است. تنها سه جزیره اش فعلا خار چشم حاسدان است که ای کاش در طول این همه سال گلستانی می شد دماغ پرور و اقتدارافزا در چشم حاشیه نشینان.

این کشور چهارفصل با مردمانی از چهل بوم رنگ و جغرافی با مساحتی بالغ بر یک میلیون و ششصد و چهل و هشت هزار کیلومتر مربع باشکوه تر از آن است که آرامش و اقتدار و متانت و درایتش را به جنگ روانی دشمنش بسپارد یا جوگیر چندصدنفر در تنگناسازی برای تصمیمات مدبرانه داخلی شود. 

ایرانیان کشتی نشستگانِ یک مقصد و مقصودند؛ امید و اعتمادشان آن است که قطب نما و فرمان و بادبان نهایتاً زیر چشم و مصلحت سنجی ناخدایانی است که توفان را می شناسند و کشتی را در تلاطم ها به تراز و تعادل می سپارند و هرکه را که بخواهد خودسرانه گوشه ای را سوراخ کند بر صندلی اش می نشانند و به او فرمان سکوت و سکون بر جایش می دهند.

کشتی نشستگانیم ای باد شرطه برخیز…

پایان خبر اکسیداک