پیش بینی ساعت مرگ با نمونه برداری ساده از سلول های دهانی ممکن شد

با ابداع فناوری جدید؛

به گزارش خبرگزاری اکسیداک به نقل ازIE این فناوری که «چیک ایج» «CheekAge» نام دارد از الگو های متیل دار شدن در سلول های گونه که به راحتی قابل دستیابی هستند استفاده می کند.

در یک کشف پیشگامانه محققان نشان دادند چیک ایج حتی زمانی که از داده های اپی ژنتیکی از بافت های مختلف برای تجزیه و تحلیل استفاد کند نیز می تواند خطر مرگ و میر را به طور قابل اعتمادی تخمین بزند.

نشانگر های اپی ژنتیک تغییرات شیمیایی در DNA هستند که کد ژنتیکی را تغییر نمی دهند اما می توانند بر نحوه عملکرد ژن ها تاثیر بگذارند. متیل دار شدن یکی از این تغییرات است که اغلب با پیری مرتبط است. دانشمندان از این الگو ها برای ایجاد «ساعت های پیری» استفاده می کنند که سن بیولوژیکی را تخمین می زند و نشان می دهد که فرد با چه سرعتی در حال پیر شدن است.

دکتر «ماکسیم شوخیرف» «Maxim Shokhirev» نویسنده نخست این مطالعه گفت: «ما نشان دادیم مکان های خاص متیل دار شدن اهمیت ویژه ای در این ارتباط دارند و پیوند های بالقوه بین ژن ها و فرآیند های خاص را نشان می دهد همچنین مرگ و میر انسان های با این ساعت ها تعیین می شود.

این پژوهشگران در مطالعه اخیر خود از برنامه ریزی آماری برای ارزیابی میزان موثر پیش بینی مرگ و میر کلی چیک ایج در نمونه ای متشکل از ۱۵۱۳ زن و مرد متولد سال های ۱۹۲۱ و ۱۹۳۶ استفاده کردند.

این شرکت کنندگان بخشی از برنامه «گروه های تولد لوتیان» (LBC) دانشگاه ادینبورگ بودند و در طول زندگی شان تحت نظر قرار داشتند.

چیک ایج در ابتدا با تجزیه و تحلیل سطوح متیل دار شدن در حدود سایت ۲۰۰ هزار منطقه و ارتباط آنها با یک نمره جامع سلامت و سبک زندگی که منعکس کننده تفاوت در پیری بیولوژیکی است توسعه یافت. 

محققان دریافتند که چیک ایج در داده های بلندمدت ارتباط نزدیکی با مرگ و میر دارد و از ساعت های اپی ژنتیک قبلی که از داده های نمونه خون استفاده می کردند بهتر عمل می کند.

این پژوهش نشان داد هر افزایش انحراف معیار در چیک ایج منجر به افزایش ۲۱ درصدی خطر مرگ و میر ناشی از همه علل می شود که نشان دهنده ارتباط قوی بین این ابزار فناورانه و خطر مرگ در افراد مسن است.

شوخیرف تاکید کرد که توانایی ساعت اپی ژنتیک مبتنی بر سلول گونه برای پیش بینی مرگ و میر حتی زمانی که از داده های سلول های خونی استفاده می شود به شاخص های مشترک مرگ و میر در بافت های مختلف اشاره دارد. این نشان می دهد که یک نمونه برداری ساده و غیر تهاجمی از گونه می تواند ابزار موثری برای مطالعه و پیگیری روند پیری باشد.

شناسایی ژن های موثر در بیماری های مرتبط با سن 

محققان با بررسی دقیق محل های متیل دار شدن مرتبط با مرگ و میر ژن هایی را در نزدیکی این مکان ها شناسایی کردند که می توانند در طول عمر یا بروز خطر بیماری های مرتبط با افزایش سن نقش داشته باشند.

از جمله می توان به ژن PDZRN۴ که ممکن است به عنوان یک سرکوب کننده تومور عمل کند و ALPK۲ اشاره کرد که یک ژن مرتبط با سرطان و سلامت قلب و عروق در مطالعات حیوانی است. سایر ژن های قابل توجه شناسایی شده پیشتر با بیماری هایی مانند سرطان پوکی استخوان التهاب و سندرم متابولیک مرتبط شده اند.

دکتر «آدیو جانسون» «Adiv Johnson» از دیگر مجریان این طرح نیز گفت: «تعیین اینکه آیا ژن هایی مانند ALPK۲ بر طول عمر یا سلامتی در مدل های حیوانی تأثیر می گذارد یا خیر بسیار جالب است.»

در اوایل سال جاری گروه دیگری از دانشمندان کشف کردند که پروتئینی به نام «PAPPA» (پروتئین-A پلاسما مرتبط با بارداری) که توسط خانواده ای از پروتئین های سیگنال دهنده به نام سیرتوئین ها تنظیم می شود به عنوان یک «محرک مشترک» پیری در انواع سلول های مختلف انسان عمل می کند. 

در آن مطالعه سطح PAPPA در پلاسمای خون افراد مسن تر نسبت به افراد جوان به طور قابل توجهی افزایش یافت. این یافته نشان می دهد که PAPPA می تواند به طور بالقوه به عنوان یک نشانگر زیستی برای پیری انسان استفاده شود.

نتایج این تحقیقات در نشریه Frontiers in Aging منتشر شده است.