رضایی: والیبال نشسته را از ندانستن می زنند نه شیطنت/قهرمانی تیمم را مدیون رسانه ها هستم/فوتبالیست نباید صد برابر قهرمان المپیک درآمد داشته باشد+فیلم

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری اکسیداک، والیبال نشسته در ایران همواره تداعی کننده قهرمانی است. تیمی که در میادین مختلف بین المللی در بدترین حالت نایب قهرمان بوده و همواره بک پای فینال پارالمپیک و مسابقات جهانی و آسیایی است. هادی رضایی که زمانی بازیکن و در سال های اخیر سرمربی این تیم همواره موفق بوده با حضور در خبرگزاری اکسیداک در مورد مسایل گوناگون مرتبط با والیبال نشسته صحبت کرد. رشته ای که 26 قهرمانی در پارالمپیک و جهانی داشته است.

گزیده ای از صحبت های سرمربی تیم ملی والیبال نشسته را بخوانید:

*بیشترین فشار روی والیبال نشسته انتظار مردم است

*قهرمانی های متوالی به خاطر ضعف رقبا خنده دار است

*افراط و تفریط عدالت را از ورزش ایران گرفته است

*تنها رشته تیمی قهرمان پارالمپیک پاداش نصفه می گیرد

*رشته مظلوم والیبال نشسته باید دیده شود

*پاداش ها به موقع پرداخت شود، 80 درصد گلایه ها کم می شود

*رنک یک جهان را در سال های اخیر حفظ کرده ایم

*قهرمان المپیک دو درصد یک فوتبالیست درآمد دارد

*عدالت را در رشته ورزشی فوتبال نمی بینم

*فوتبال نباید هزار برابر دیگر رشته ها هزینه کند

*فوتبالیست نباید صد برابر یک قهرمان درآمد داشته باشد

اکسیداک: در مورد سختی ها و مشکلات والیبال نشسته و اینکه چطور می توان این قهرمانی را همیشه حفظ کرد، بگویید.

هرچقدر رشته مظلوم والیبال نشسته دیده شود، رسانه ها می توانند کمک کنند. تیم والیبال نشسته قهرمانی های زیادی دارد. البته والیبال نشسته مربوط به دوره بعد از انقلاب است و در دوره قبل از انقلاب رشته های معلولین نداشتیم. رشته معلولین زیرمجموعه فدراسیون پزشکی ورزشی در قبل از انقلاب بود و از سال 59 فدراسیون معلولین شکل گرفت که بعد از شروع جنگ تحمیلی، فدراسیون جانبازان و معلولین شکل گرفت و سال گذشته به جانبازان و توان یابان تبدیل شد. والیبال نشسته از سال 1359 الی 1360 با سه تیم شروع به کار کرد و بعد گسترش پیدا کرد. اولین قهرمانی جهان را در سال 1364 یا 1985 میلادی در کشور نروژ به دست آورد که ایران برای اولین بار در آنجا شرکت کرده که خاطرات جالبی است. زمانی که برای اولین بار شرکت می کند اطلاعاتی در دست نبوده (فکس، دنیای مجازی، ایمیل و.) و تنها با تلکس یک سری قواعد و مقررات را منتقل می کردند.

اکسیداک: خودتان هم در اولین تیم قهرمان والیبال نشسته بازی می کردید و چه عناوینی توسط این تیم کسب شده است؟

 من بازیکن این تیم بودم، با همان قواعد و مقررات رفتیم. به علت بمباران در تهران یک روز دیرتر به مسابقات رسیدیم. بنا به مشکلاتی که به وجود آمد، سه بازی در یک روز انجام شد و با باخت شروع شد و اولین باخت به سوید بود، اما در ادامه برنده و در مسابقات قهرمان جهان شدیم. این شگفتی را در ابتدا آغاز کرد که هیچ کدام از مسیولین و بچه ها باور نداشتند. اولین قهرمانی جهان را به دست آورد و اولین قهرمانی پاراالمپیک را در هم در سال 1988 سیول که قبل از آن پارالمپیک ها به صورت منسجم نبود و از سال 1988 سیول قهرمانی ها یا پاراالمپیک ها بعد از المپیک ها برگزار شده است. (پاراالمپیک نوین) پشت سر المپیک ها برگزار شده است. در 9 پارالمپیک شرکت کرده که 7 مقام قهرمانی پاراالمپیک و 2 مقام نایب قهرمانی دارد. 11 بار در مسابقات جهانی شرکت کرد. چون اوایل هر سال و بعد هر چهار سال قهرمان جهان شد. قهرمانان جوانان جهان در سه دوره شد و قهرمان باشگاه های جهان در 5 دوره شده است. افتخار داشتم که به هر نوعی (بازیکن، مربی، سرپرست و ..) حضور داشتم تا الان رنک یک جهان را در چند سال گذشته حفظ کرده و همیشه قهرمان جهان بوده است. در دو نوبت به دلیل دوران انتقالی که در ورزش وجود دارد، مقام دوم را کسب کرده است، اما باز هم قهرمان جهان شد.

اکسیداک: در خصوص دلایل موفقیت تیم والیبال نشسته چیزی نگفتید؟

ثبات مدیریت، شاید مقداری اندیشه ای که پشتوانه سازی شده البته الان خلا ایجاد شده است و مطمینا بعد از پارالمپیک پاریس خلا داریم و آن خلا دلایل مختلفی خواهد داشت. به دلیل اینکه نتوانستیم روتین مسایل بودجه ای، کمبود بودجه و … حل کنیم که از این باب احساس خلا می کنیم که ان شاءالله این خلا را در مسایل دیگر پر کنیم. تاریخچه والیبال نشسته ایران پربار است. بیشترین فشار روی والیبال نشسته، انتظاری است که از این تیم است و انتظار قهرمانی از این تیم، همیشه هست. رشته های دیگر سهمیه المپیک یا پارالمپیک می گیرند، جشن می گیرند، اما اگر والیبال نشسته دوم شود، یعنی شکست خورده و ما را محاکمه می کنند که چرا دوم شده است. البته انتظار به حقی است. شاید به دلیل تاریخچه و یا کار هایی که بچه ها انجام دادند و مدال های مختلف آوردند، انتظاری که بین مردم، مسیولین و رسانه ها اتفاق افتاده که به حق است، اما فشار مضاعفی را روی کادر فنی و ورزشکاران دارد که می گویند مدال طلا را کنار بگذاریم و اینها را انجام بدهیم؟

اکسیداک: چه موضوعی بیش از همه فشار غیرمنطقی و غیر مضاعف بر روی تیم ملی می آورد؟

به غیر از فشار مضاعف، در یکی از رسانه ها دیدم که نوشته بود قهرمانی های متوالی والیبال نشسته به علت ضعیف بودن تیم های دیگر است. این خنده دار است و قدرت تیم والیبال نشسته است که می تواند تاکتیک های تیمی نوین را به نمایش گذارد که الگوی جهان است و بقیه پشت سر ما هستند. این کشتی جلو می رود و ان شاءالله امیدوارم همیشه استوار باشد. این تنها رشته تیمی ما است که مقام قهرمانی جهان و پاراالمپیک را دارد و ما قهرمانی در رشته های تیمی جوانان را داشتیم، اما در حد بزرگسالان در قبل و بعد از انقلاب را نداشتیم. امیدوارم تیم هایی که قهرمان جهان می شوند، بیشتر شود تا جایزه را نصف ندهند. این بدعتی است که جوایز نصف می شود. یک رشته زیبا برای بچه های معلول و جانباز که در جبهه جنگیده اند، است. در اینجا مبارزه زیبا و تاکتیک های زیبا انجام می دهند. در هر مرحله بازی، لذت این رشته ورزشی را به تماشاگر تلویزیونی و حضوری می دهند و این رشته را به خاطر شکل و زیبایی تاکتیکی مختلف سرپا نگه می دارند.  

اکسیداک: رقبا گفتند شما ضعیف هستید؟ مگر می شود رقبا دست روی دست بگذارند تا ایران قهرمان شود؟

این حرف عجیب را در یک رسانه دیدم. کار خودمان را انجام می دهیم، اما ما را به عنوان الگوی ورزشی تیمی در سطح جهان معرفی می کنند. بسکتبال آمریکا، فوتبال برزیل و والیبال نشسته ایران را به عنوان سه تیم برتر می شناسند، اما در کشور خودمان جرقه هایی به وجود می آید که این چنین می گویند. این روی ندانستن است نه روی شیطنت. کار خودمان را انجام می دهیم و با افتخار می گوییم فرزند ایران هستیم و پرچم جمهوری اسلامی و سرود کشورمان را می نوازیم.

اکسیداک: از اقدامات رقبا با خبر هستید؟ اینکه چطور آماده سازی می کنند، آنها رصد می کنید؟

صد در صد؛ نمونه ها با یک سرچ ساده در اینترنت مشخص می شود. زمانی که تیم قزاقستان سرمایه گذاری آنچنانی می کند، در سال گذشته یک بار هزینه ما را داده که به آنجا برویم. یک بار خودش هزینه کرده و به ایران آمده است. بالاتر از هزینه ای که یک تیم نیاز دارد، پرداخت کرده تا بتواند با ما بازی کند. قزاقستان برای پاراالمپیک انتخاب شده است و 8 تیم می توانند در پاراالمپیک انتخاب شوند. قزاقستان چندی قبل در آمریکا دو بازی تدارکاتی داشته است. برای یک بازی تدارکاتی مشکلات مالی داریم و یا می گویند تیم ما آنقدر قوی است که نیازی ندارد. در صورتی که نیاز دارد. چین سرمایه گذاری می کند، اما هنوز به پارالمپیک نرفته است. میزبانی گرفته و در آسیا شرکت کرده است. برزیل برای کشور ایران دعوتنامه فرستاده که هزینه ها را بدهد تا ما بازی کنیم. بوسنی همینطور. مصر مسابقات باشگاهی قهرمانان جهان را برگزار کرده و مسابقات باشگاه های قاره آفریقا را برگزار کرده است. آلمان به آمریکا رفته و تیم اوکراین را دعوت کرده. به مصر آمده تا سهمیه بگیرد. بعد از بازی های توکیو، یک سفر به قهرمانی جهان رفتیم و توانستیم کسب سهمیه کنیم به عنوان تیمی که دو سال قبل از پاریس قهرمانی کسب کرده است. یک سهمیه از قهرمانی جهان می دهند. بعد در قزاقستان قهرمانی آسیا را داشتیم و بعد از آن یک مسابقات هانگژو رفتیم. در مسابقات آسیایی و هانگژو با 50 درصد قدرت رفتیم و تیم اصلی را نبردیم. این تیم قدرتی دارد، اما این قدرت دلیل بر این نیست که نتواند و نباید با حریفان مبارزه کند و دیدار تدارکاتی داشته باشد. حریفان ما هزینه می کنند تا دندان مسلح هستند، اما کشور ایران به علت غنای والیبال نشسته و تاکتیک مناسب داشتن و وجود بازیکنان ستاره که می توانند برای جهان الگو باشند، توانستیم تا الان قهرمان باشیم، اما مطمینا در آینده آسیب می زند. اگر می خواهیم والیبال نشسته قهرمان باشد و انتظار مردم را داشته باشیم، باید در این رشته سرمایه گذاری اتفاق بیفتد.

اکسیداک: والیبال نشسته انگیزه ای به بخشی از جامعه می دهد تا خودشان با دیگر اقشار جامعه، دست کم نگیرند و بتوانند توان خودشان را در هر سطحی نشان دهند. در حقیقت یک پدیده اجتماعی است. در این زمینه بگویید.

بسیاری از کارشناسان در کشورما می گویند که ما کار تیمی بلد نیستیم. اما در والیبال نشسته ثابت کردیم که کار تیمی بلد هستیم و این را می توانیم برای رشته های دیگر و کار های دیگر الگو قرار دهیم. والیبال نشسته هم تیم است، هم کادر فنی، تدارکات، مسیولین، پاراالمپیک و فدراسیون و رسانه های آن دست به دست هم می دهند تا یک تیم قهرمان شود. من قهرمانی را مدیون رسانه هستم. در سال 1988 در اولین پاراالمپیکی که شرکت کردیم، فقط یک دقیقه فیلم داریم که همه دلسوزی می کردند، اما الان در توکیو 30 نفر از رسانه ها می آیند. تمام رسانه های جهان، مسابقه را پخش می کنند. قدرت والیبال نشسته حتما دیده شدن توسط رسانه ها است. قبلا این خبر ها نبود، اما این باعث می شود تحلیل شود و شناخت بیشتر شود. یک پیروزی و پرچم بالا رفتن، بوسیدن پرچم، سرود و … انگیزه ای برای بقیه می شود و افتخاری که ما دوست داریم و قهرمانی را دوست داریم (در تمام دنیا همین است) سرمایه گذاری می شود که مدال کسب شود. ما حفظ می کنیم و گرفتن مدال راحت است وحفظ آن مشکل است. ما  توانستیم ثابت کنیم که این مدال را بیش از 30 سال است که حفظ کردیم.

اکسیداک: بحث رسیدگی به ورزشکاران مطرح است. ورزشکاران رشته والیبال نشسته نیاز های خاص دارند و یک سری حمایت ها باید از آنها بشود که بتوانند قهرمانی را برای همیشه داشته باشند. زمانی که انگیزه و اشتیاق و توانایی وجود دارد، در مقابل باید حمایت هایی باشد. در این زمینه چه اختلاف هایی با دیگر رشته های ورزشی می بینید؟

هزینه ای که در اختیار فدراسیون و پاراالمپیک قرار می گیرد باید در بین رشته های ورزشی تقسیم شود. این سوال را از دو منظر می بینم. باید بودجه بیشتری را برای این افتخارات در اختیار پاراالمپیک و فدراسیون قرار دهیم تا بتوانند هزینه این رشته ورزشی و رشته های ورزشی دیگر را انجام دهند. این می تواند کمک کننده باشد تا زمانی که پاراالمپیک تحت فشار باشد.   اگر بودجه پاراالمپیک و المپیک را نگاه کنید، بین یک پنجم المپیک است، اما افتخاری که بین المپیک و پاراالمپیک است، تعداد مدال های پیش بینی شده المپیک 3 الی 4 مدال است، اما پاراالمپیک سه برابر است. یعنی یک بودجه یک پنجمی مسیولین سیاسی و مسیولین دولت در اختیار ورزش جانبازان و نابینایان قرار می دهند، اما سه الی چهار برابر افزایش مدال دارند. این ها تناسب ندارد و عدالت نیست. نمی توانیم به پاراالمپیک و فدراسیون مربوطه خرده بگیریم. این یک منظر است و منظر دیگر هزینه نهاد های دولتی و غیردولتی است. سازمان های مختلف، هزینه های مختلفی را وارد ورزش می کنند که در آن هم عدالت نیست. عدالت وجود ندارد. طبق آمار سازمان جهانی 15 درصد از بچه های هر کشوری، توان یاب (نابینا و یا کم بینا) هستند و اینها افتخار می آورند. ما به اندازه 5 درصد عدالت ورزشی را برای رشته هایی که برای کشور افتخار می آورند، رعایت نمی کنیم. (سایپا، پیکان و سازمان های مختلف میلیارد ها هزینه می کنند) این بحث حمایت و اسپانسری باید وجود داشته باشد. چرا شهر تهران با 15 میلیون جمعیت یک باشگاه والیبال نشسته در سطح کشور ندارد. ذوب آهن اصفهان، مس کرمان و چالوس باشگاه والیبال نشسته دارند، اما تهران بزرگ. چقدر سرمایه گذاری در این جریان اتفاق می افتد؟ جالب است که مدیران این سازمان ها، ایثارگر هستند. این بحث توزیع (رهبر انقلاب عدالت اجتماعی در ورزش را مطرح کردند) یا عدالت اجتماعی و عدالت در ورزش در تقسیم سرمایه گذاری هم کمتر است.

اکسیداک: به پاداش هایی که کمتر یا نصف می شود، اشاره کردید. پاداش هایی که دریافت می کنید به چه میزانی است و رضایت بخش است و زمان پرداخت آن چقدر طول می کشد؟

از قدیم مثالی داشتیم که دستمزد کارگر را همان جا تا عرق به تن دارد، پرداخت کنید. لطفاً حداقل ها که قرار است به یک ورزشکار تعلق بگیرد زمانی که یک قهرمان مدالی را کسب می کند و بعد از دو سال پاداش تعلق می گیرد با توجه به تورم، چیز دیگری را حساب کرده و چیز دیگری را به دست می آورد. چه ایرادی دارد که کمتر بدهیم، اما به موقع بدهیم. در مورد رشته والیبال رشته قانونی را کارشناسان وضع کردند که متاسفانه فقط شامل رشته والیبال نشسته می شود. ما به رشته تیمی در مسابقات 50 درصد انفرادی می دهیم. این 50 درصد تنها در المپیک شامل رشته ما می شود و هیچ رشته دیگر در پاراالمپیک و المپیک که مدال طلا نگرفته است. این فقط شامل رشته ما می شود. بگویید به والیبال نشسته این مقدار می دهید. البته در هییت اجرایی آقای کیومرث هاشمی نکته جالبی گفت. گفت امسال وزارت سعی می کند برای رشته تیمی جایزه ویژه ای به غیر از 50 درصد تعلق بگیرد تا این باعث شود تعادل برقرار شود. امیدوارم روی حرف خود باشد و بدعت خوبی است که پاداشی اضافه بر 50 درصد تعلق بگیرد. چون بچه ها 4 سال در پاراالمپیک زحمت می کشند. رشته های دیگر برای کسب سهمیه 3 الی 4 سفر می روند. زمانی که کسب سهمیه می کنند، مشخص نیست که مدال بگیرند یا نه. اما در رشته والیبال نشسته در قهرمانی جهان کسب سهمیه کردیم. در قهرمانی جهان، قهرمان جهان شدیم و کسب سهمیه را آوردیم. هزینه های 3 الی 4 سفر را به ما بدهند تا ما آمادگی بیشتری داشته باشیم.

اکسیداک: در رده باشگاهی و ملی، سرمربی هستید. در رده باشگاهی پاداش ها و جوایز مربوط به باشگاه می شود، اما در رده ملی گلایه بچه های تیم ملی نسبت به پاداش ها و رسیدگی ها و مشکلاتی که وجود دارد، چیست؟

 گلایه همیشه هست. اگر این پاداش ها به موقع پرداخت شود، 80 درصد گلایه ها کم می شود. بچه های خوب و کم توقعی داریم. متاسفانه امسال در یک باشگاه شرکت کردیم، اما بچه ها قرارداد نداشتند. این تیم پاداشی به بچه ها نداده است. پاداش بهترین بچه های ما در باشگاه ها 150 الی 200 تومان برای یک سال است. این مبلغ نسبت به قرارداد های دیگر چیزی نیست، اما باز هم باید تشکر کنیم از کسانی که در این رشته سرمایه گذاری می کنند و خواهش می کنیم از باشگاه های دیگر که از این رشته پرافتخار و پرمدال (تمام ورزش جانبازان و توان یابان) حمایت کنند. این ها فرزندان این مملکت هستند و می توانند افتخارات زیادی را کسب کنند. حتی اگر کسی در جای جای این دنیا می تواند اسپانسر یک فرد در دو میدانی یا وزنه برداری توان یابان و یک فرد در تیر و کمان باشد. مگر چه تعداد قهرمان جانباز و توان یاب داریم؟ در این کشور 50 شرکت نداریم؟ مثلا همراه اول و ایرانسل که هزینه می کنند می توانند 10 ورزشکار را تحت پوشش قرار دهند. بانک هزینه های ایستاده ها را می دهد یک بانک هم روی والیبال نشسته سرمایه گذاری کند. مطمیناً هم سرمایه گذاری کرده و تبلیغات است و دوم اینکه مسیولیت اجتماعی اش را انجام داده است.

اکسیداک: پاداش هایی که برای تیم ملی فوتبال در نظر گرفته شد سر و صدا به پا کرد. در حالی که این تیم بعد از انقلاب نتوانسته قهرمان جام ملت های آسیا شود. در این زمینه چه نظری دارید؟

برخلاف بعضی نظر متفاوتی دارم. به نظر بنده فوتبال جداست و فوتبال یک صنعت است و پایگاه اجتماعی و تماشاگر دارد. اینها مورد قبول است، اما افراط و تفریط را قبول ندارم. من اصلاً قبول ندارم که یک ورزشکار فوتبال درآمد 50 میلیاردی در سال داشته باشد و یک قهرمان المپیکی دو درصد آن درآمد داشته باشد. فوتبالیست باید 5 برابر نه 10 برابر درآمد داشته باشد نه صد برابر. این طور نیست که فوتبالیست ما می گوید فوتبال را با دیگر ورزش های قباس نکنید، ما قیاس نمی کنیم. تفاوت پایگاه اجتماعی و صنعت در فوتبال مطرح است. در تمام دنیا فوتبال را نگاه دیگر دارند اما از خود فوتبال در می آورند. هزینه هایی را ایجاد کردند که افراط و تفریط است و نتیجه نمی گیرد. فوتبال را دوست دارم و فوتبال می بینم اما عدالت را در این رشته نمی بینم. نباید هزار برابر دیگر رشته ها بودجه داشته باشد. این افراط و تفریط ایراد است.

اکسیداک: سرمربی تیم ملی والیبال نشسته هستید. در سطح جامعه مردم چقدر شما را می شناسند؟

خیلی کم می شناسند ولی آنهایی که می شناسند آن قدر لطف دارند که شرمنده شان می شوم. به همان اندازه که در جامعه والیبال نشسته مورد توجه قرار می گیرد من را می شناسند. برخی به من گفته اند چهره آشنایی دارید و بعد که خودم را معرفی کردم آن قدر از والیبال نشسته تعریف کردند که شرمنده شدم. من هر چه دارم از والیبال نشسته دارم. فوتبالیستی که می آید و مدعی خیلی مسایل می شود اگر شناختی روی اوست از رشته ورزشی اش دارد. خودش که چیزی ندارد، اگر فوتبال او را کنار بگذاریم در بحث سواد و فرهنگ باید ارزیابی شود ولی مهارتی که در فوتبال دارد مطرحش کرده، منکر مهارت او نیستم. کسانی که باید من را بشناسند می شناسند. وظیفه ما قهرمانی در پارالمپیک، مسابقات جهانی و آسیایی است تا خنده را به لب مردم بیاوریم. همین برای ما کافی است.

اکسیداک: حاصل زندگی مشترک تان چند فرزند است و توصیه ای برای ورود به ورزش والیبال داشته اید؟

دو فرزند دارم، یک پسر و یک دختر، پسرم به والیبال علاقه مند است و بازی می کند. هر دو درس شان را می خوانند.

اکسیداک: خانواده گلایه نمی کنند زمان کمی را در کنارشان هستید و بیشتر با تیم ملی والیبال نشسته اید؟

از شرایط من آگاه هستند و اینکه بالاجبار زمان کمی با آنها هستم. سعی می کنم در حداقل زمانی که در کنارشان هستم نبودن هایم را جبران کنم.