کلید های حال خوش به روایت حافظ

نوروز واقعی روزی است که خانه قلب و روحمان را از گرد و غبار زشتی و پلشتی، و سیاهی «معصیت» و رذایل شیطانی بتکانیم و در مسیر «انسان بودن» و «انسان شدن» گام برداریم.

به گزارش خبرنگار فرهنگی اکسیداک، رضا اسماعیلی از شاعران نام آشنای کشورمان به انگیزه تقارن نوروز با ماه مبارک رمضان و بهار قرآن یادداشتی نوشته است. این یادداشت که برای انتشار در اختیار خبرگزاری اکسیداک قرار گرفته است، در ادامه می آید:

«یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوب وَ الْاَبْصَارِ، یَا مُدَبِّرَ اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ، یَا مُحَوِّلَ الْحَوْلِ وَ الْاَحْوَالِ، حَوِّلْ حَالَنَا اِلَی اَحْسَنِ الْحَالِ» ای تغییر دهنده دل ها و دیده ها، ای تدبیر کننده شب و روز، ای گرداننده سال و حالت ها، بگردان حال ما را به بهترین حال ها.

نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی
که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی
من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش
که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی
چنگ در پرده همین می دهدت پند ولی
وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی
در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است
حیف باشد که ز کار همه غافل باشی
نقد عمرت ببرد غصه دنیا به گزاف
گر شب و روز در این قصه مشکل باشی
گر چه راهی ست پر از بیم ز ما تا بر دوست
رفتن آسان بود آر واقف منزل باشی
حافظا گر مدد از بخت بلندت باشد
صید آن شاهد مطبوع شمایل باشی

در این نوشتار، با عنایت به تقارن نوروز با ماه مبارک رمضان و بهار قرآن، می خواهیم کلید «حال خوش» را از حافظ بگیریم. اینکه «حال خوش» چیست و چگونه می توان به آن رسید؟ از نگاه حافظ رسیدن به «حال خوش» سه شاه کلید دارد که با به دست آوردن آنها می توان در بهشت سعادت و رستگاری دنیا و آخرت به گلگشت و تفرج پرداخت. کلید هایی که در اکثر آیات و روایات قرآنی به آنها اشاره شده است:

1 – عبودیت و بندگی
2 – کناره گیری از گناه
3 – عمل صالح

کلید اول: عبودیت و بندگی

هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ
از یمن دعای شب و ورد سحری بود
اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت
باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود

بندگی خدا و پیروی آگاهانه از بزرگان دینی؛ قابلیت های انسانی ما را به فعلیت در می آورد و از ما انسانی صالح می سازد.
از نظر حافظ نیز اولین کلید برای دستیابی به آرامش و «حال خوش» سر نهادن بر آستان حضرت جانان و تکیه زدن بر مسند «عبودیت و بندگی» و «ذکرالله» است. چرا که خوب می داند کلید وارستگی چیزی جز «بندگی» خدا نیست. این دقیقه ای است که در آثار منظوم و منثور اکثر شاعران و عارفان مسلمان بر آن تاکید شده است. بندگی حضرت حق انسان را از دلبستگی و وابستگی به غیر آزاد می کند و به «وارستگی» می رساند، و رسیدگی به مقام وارستگی «حال خوش» را به انسان مومن ارزانی می کند. از همین روست که خواجه عبدالله انصاری در مناجات نامه خود می گوید:
«الهی! اگر یک بار گویی: بنده من، از عرش بگذرد خنده من.» عین القضات همدانی نیز با تاکید بر این دقیقه می گوید: «.. تا از خودپرستی فارغ نشوی، خداپرست نتوان بودن. تا بنده نشوی، آزادی نیابی».

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود
ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست

آیه 28 سوره «رعد» نیز موید همین معناست: «الذین آمنوا وتطمین قلوبهم بذکر الله الا بذکر الله تطمین القلوب: همان کسانی که ایمان آورده اند و دل هایشان به یاد خدا آرام می گیرد، آگاه باش که با یاد خدا دل ها آرامش می یابد».

از نگاه حافظ حضرت پروردگار بهترین تکیه گاه انسان و همنشینی و هم صحبتی با او، سرچشمه آرامش و حال خوش است: ای دل آر سیل فنا بنیاد هستی برکند.

چون تو را نوح است کشتیبان ز توفان غم مخور
حافظا در کنج فقر و خلوت شب های تار
تا بُود وردت دعا و درس قرآن غم مخور

از همین رو حافظ بندگی واقعی و اصیل را بندگی آزادگان می داند که نه از ترس دوزخ و نه به طمع بهشت، بلکه چنانکه حضرت علی (ع) می فرماید بندگی آگاهانه و مبتنی بر «معرفت دینی» است:

امام علی (ع) می فرماید: «گروهی خدا را برای چشم داشت (بهشت) می پرستند و این پرستش بازرگانان است. گروهی او را از روی ترس عبادت می کنند و این عبادت بردگان است، و گروهی او را سپاسمندانه می پرستند و این پرستش آزادگان است.» (نهج البلاغه)

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن
که خواجه خود روش بنده پروری داند

کلید دوم: کناره گیری از گناه

در آموزه های دینی و اسلامی بسیار بر این موضوع تاکید شده است که هر کس از معصیت و گناه کناره گیری کند، هر روزش عید و سرشار از امید است. چنانکه در حدیثی از امام علی (ع) می خوانیم: «کل یوم لا یعصی الله فیه فهو عید: هر روزی که در آن معصیت و گناه و خلاف نشود، عید است.
آری، نوروز واقعی روزی است که خانه قلب و روحمان را از گرد و غبار زشتی و پلشتی، و سیاهی «معصیت» و رذایل شیطانی بتکانیم و در مسیر «انسان بودن» و «انسان شدن» گام برداریم. رذایلی مانند: خودخواهی، تفرعن و تکبر، نفاق، دروغ، نفرت، حرص، کینه، خیانت، حسادت، غیبت، تهمت، شهوت، هوسبازی، قدرت طلبی، ستم، جهل، خرافه پروری، زهدفروشی، مردم فریبی، مردم آزاری و… «حال خوش» فرزند «بندگی» و پرهیز از «گناه» است که فطرت انسان را خط خطی و قلب انسان را سیاه می کند. «حال خوش» فرزند انسان بودن و زیبا زندگی کردن است؛ و زیبایی چیزی جز «عمل صالح» نیست. یعنی حرکت در مسیر ارزش های اصیل فطری و فضایل و کرامت های انسانی. فضایلی مانند: یکتاپرستی، جهاد در راه خدا (مبارزه با کفر و نفاق و شرک)، پارسایی، عزت نفس، مناعت طبع، وارستگی، آزادگی، صلح و دوستی، حق جویی، عدالت خواهی، ظالم ستیزی، مظلوم نوازی، مهرورزی، نوع دوستی، خدمت به خلق، خیرخواهی، خوش بینی، عقلانیت، روشن اندیشی، روشنگری، مردم داری، امانت داری، تواضع، نجابت، ادب، همدردی، حق شناسی، راستگویی، خویشتن داری، شکیبایی، شجاعت، وفاداری، صداقت، ایثار، مُروت، مُدارا… و انجام هر کاری که به انسان روشنی، نورانیت و معنویت می بخشد.

از نظر حافظ نیز دومین کلید آرامش و «حال خوش»، کناره گیری از گناه و حرکت در صراط مستقیم «عمل صالح» است. اما از نظر او که مسلمانی بصیر و دین آگاه است، گناه تنها ترک نماز و خوردن روزه نیست، سرآمد گناهان در چشم و دل حافظ «ریاکاری، زهد فروشی، و مقدس مآبی» است که همچون طاعون به جان انسان ها می افتد و باعث مسخ، انحطاط و فروپاشی اخلاقی و معنوی جامعه می شود:

آلودگی خرقه خرابی جهان است
کو راهروی اهل دلی، پاک سرشتی

آتش زهد و ریا خرمن دین خواهد سوخت
حافظ این خرقه پشمینه بینداز و برو

کلید سوم: عمل صالح

در سوره «والعصر» می خوانیم: «سوگند به عصر، که آدمی زیانکار است. مگر آنان که ایمان آورده و کار های شایسته انجام دادند و یکدیگر را به حق و به صبر سفارش کردند.»

در آیه (2) سوره مبارکه محمد (ص) نیز می خوانیم: «و کسانی که ایمان آوردند و کار های شایسته انجام دادند و به آنچه بر محمد (ص) نازل شده نیز ایمان آوردند، خداوند گناهانشان را می بخشد و کارشان را اصلاح می کند».

انسان صالح در گام اول خودش را اصلاح می کند و در گام دوم در قامت یک مُصلح اجتماعی به اصلاح جامعه می پردازد. لازمه اصلاح، حرکت از وضع موجود به سمت وضع مطلوب و موعود است، و این امکان پذیر نیست مگر اینکه ما کاستی های وضع موجود و برجستگی های وضع مطلوب را دریابیم و بشناسیم؛ بنابراین لازمه تغییر و اصلاح، داشتن معرفت و شناخت است. بدون شناخت امکان هیچ گونه تغییر و اصلاحی وجود ندارد، و این یعنی اینکه انجام «عمل صالح» بدون شناخت و معرفت اصیل دینی ممکن نیست.

متاسفانه امروز بعضی از شاعران و ذاکران آیینی به خاطر توقف در منزل محبت و راه نبردن به ملکوت معرفت اشعاری را می سرایند و می خوانند که به خاطر تقابل با اصول و محکمات دینی، نه تنها مصداق عمل صالح نیستند، بلکه گاهی در نقطه مقابل عمل صالح قرار می گیرند.

حضرت لسان الغیب حافظ شیرازی سومین کلید سعادت مندی و رستگاری و رسیدن به سرمنزل «حال خوش» را «عمل صالح» می داند که بارزترین مصداق آن «خوشدلی» و خوش بینی» و خدمت به خلق خداست. خواجه شیراز در غزلی می گوید:

ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم
جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم
عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است
کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم
رقم مغلطه بر دفتر دانش نزنیم
سر حق بر ورق شعبده ملحق نکنیم
شاه اگر جرعه رندان نه به حرمت نوشد
التفاتش به می صاف مروق نکنیم
خوش برانیم جهان در نظر راهروان
فکر اسب سیه و زین مغرق نکنیم
آسمان کشتی ارباب هنر می شکند
تکیه آن به که بر این بحر معلق نکنیم
گر بدی گفت حسودی و رفیقی رنجید
گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنیم
حافظ آر خصم خطا گفت نگیریم بر او
ور به حق گفت جدل با سخن حق نکنیم

در آیه (227) سوره مبارکه بقره نیز خداوند صریحاً تاکید می کند که «حال خوش» میراث «صالحان» است که به برکت عمل صالح به قلبی مطمین و آرامشی معنوی دست پیدا کرده اند. انسان های مومنی که وجودشان از هر گونه غم و اندوه و ترسی خالی است و اجرشان با پروردگار:
«ان الذین آمنوا وعملوا الصالحات واقاموا الصلاه وآتوا الزکاه لهم اجرهم عند ربهم ولا خوف علیهم ولا هم یحزنون: کسانی که ایمان آوردند و اعمال صالح انجام دادند و نماز را برپا داشتند و زکات را پرداختند، اجرشان نزد پروردگارشان است؛ و نه ترسی بر آنهاست، و نه غمگین می شوند»
این نشاط و آرامش فقط مخصوص دنیا نیست، از دیگر برکات عمل صالح این است که صالحان در روز قیامت با چهره هایی مسرور و با نشاط محشور می شوند.
«تعرف فی وجوههم نضره النعیم»: در چهره های آنان طراوت و نشاط نعمت را می بینی مطففین، آیه 24
عمل صالح میوه ایمان و «تقوای الهی» است و میوه تقوا نیز بصیرت (قدرت تمیز حق از باطل) است. چنانکه خداوند می فرماید: «.. ان تتقوا الله یجعل لکم فرقانا… همانا اگر تقوای خدا را پیشه کنید، خداوند وسیله تمیز حق از باطل را برای شما قرار می دهد. (انفال/ 29)
عمل صالح با اخلاص کامل و بدون هیچ گونه چشمداشت دنیوی و اخروی برای تقرب به خدا و آرامش درونی انجام می شود. عملی که ما را از ظلمات به سوی نور هدایت می کند:
«یخرجهم من الظلمات الی النور». محصول عمل صالح نیز «رضایت و خشنودی و آرامش» انسان مومن است. مومن واقعی عمل صالح را تنها به قصد راه بردن به بهشت رضایت حضرت دوست انجام می دهد و حتا به دنبال پاداش اخروی نیست.
به راستی نیز تنها راه نجات از برزخ اندوه و افسردگی و دلمردگی و رسیدن به سرمنزل آرامش در جهان پر آشوب کنونی «عمل صالح» است. حافظ نیز بر این اعتقاد و باور پای می فشارد که در سایه سار «عمل صالح» می توان بر سختی ها و ناملایمات روزگار غلبه کرد و به حال خوش دست یافت: «غبار غم برود، حال خوش شود حافظ». عملی که از چهار رکن تشکیل شده است:
نیت الهی وانسانی مبتنی بر معرفت اصیل دینی؛ صرف داشتن نیت خوب و الهی برای انجام عمل صالح کافی نیست. عمود عمل صالح «شناخت» است و زمانی نیت پاک الهی به عمل صالح منجر می شود که آبشخور آن «عقل» باشد. روایات زیر موید این معناست:
امام کاظم (ع) می فرماید؛ «همان گونه که قوام جسم، تنها به جان زنده است، قوام دینداری هم تنها به نیت پاک است و نیت پاک، جز با عقل حاصل نمی شود. (تحف العقول، ص 693) و پیامبر اکرم (ص) می فرماید؛ «کسی که بدون شناخت عمل کند، خراب کردنش بیشتر از درست کردن اوست.
مصداق بارز احادیث فوق در تاریخ اسلام «خوارج» هستند. گروهی که برخی شان با نیت پاک و به قصد «قربه الی الله» قرآن ها را بر نیزه کردند و با شعار «لا حکم الا الله» قرآن ناطق علی (ع) را وادار به پذیرش حکمیت کردند. در روز و روزگار ما نیز گروه های تکفیری مصداق بارز به اصطلاح مسلمانانی هستند که تحت لوای اسلام و با شعار «الله اکبر» و «لااله الا الله» به جنگ با اسلام ناب محمدی برخاسته اند و به خاطر عمل بدون بصیرت و شناخت، به جای خدمت، جنایت و خیانت می کنند.
اخلاص: پیامبر اکرم (ص) می فرماید: «هر کس چهل روز ایمانش را برای خدا خالص گرداند، خداوند چشمه های حکمت را از قلب او بر زبانش جاری می کند»

ایمان: «ان الذین آمنوا وعملوا الصالحات یهدیهم ربهم بایمانهم: کسانی که ایمان آوردند و کار های شایسته انجام دادند، پروردگارشان آنها را در پرتو ایمانشان هدایت می کند. (سوره مبارکه یونس آیه 9)
صبر و شکیبایی: تحمل ناملایمات و دشواری ها در راه ایفای رسالت انسانی و اجتماعی یکی از مولفه های عمل صالح است. چنانکه خداوند در قرآن می فرماید: مگر آنان که شکیبایی کردند و اعمال صالح به جای آوردند، آمرزش و پاداش بزرگ از آن ایشان است. (هود، 11)
علامه طباطبایی (رضوان الله علیه) عمل صالح را از دیدگاه قرآن چنین تعریف می کند: هرچند صلاحیت عمل در قرآن کریم بیان نشده است، لکن از آثاری که برای آن ذکر شده می توان مفهوم آن را فهمید. عمل صالح عملی است که برای کسب رضایت پروردگار با تحمل دشواری ها انجام می شود؛ چنانکه فرمود:… و کسانی که برای طلب خشنودی پروردگارشان شکیبایی کردند؛ و نیز فرمود: برای کسانی که ایمان آورده اند و کار شایسته کرده اند، پاداش خدا بهتر است. (قصص 80)
اثر دیگرش آن است که عمل صالح کلمه طیب را بالا می برد. چنان که علامه طباطبایی می فرماید: “مراد از کلمه طیب عقاید حق از قبیل توحید است و مراد ازصعود آن تقربش به خدای تعالی است و مراد از عمل صالح هر عملی است که طبق عقاید حق صادر شود و با آن سازگار باشد. “
جان کلام آنکه میوه «عمل صالح»، حال خوش، آرامش، آمرزش، رستگاری و عاقبت به خیری است. حافظ نیز با الهام از آیات و روایات قرآنی، در جای جای دیوان غزلیاتش ما را به «عمل صالح» دعوت کرده است:
دلا دلالت خیرت کنم به راه نجات
مکن به فسق مباهات و زهد هم مفروش
*
درخت دوستی بنشان، که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن، که رنج بی شمار آرد
*
توانگرا دل درویش خود به دست آور
که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند
بدین رواق زبرجد نوشته اند به زر
که جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند
*
دایم گل این بستان شاداب نمی ماند
دریاب ضعیفان را در وقت توانایی
* ای نور چشم من سخنی هست گوش کن.
چون ساغرت پر است بنوشان و نوش کن
*
چو غنچه گر چه فروبستگی ست کار جهان
تو همچو باد بهاری گره گشا می باش
طرحی نو دراندازیم
بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم
فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم

امید آنکه همچون حضرت لسان الغیب حافظ شیراز، با فهم درست و عمیق آموزه های انسان ساز و اصیل دینی و راه بردن به «سیرت و حقیقت» دین، در مسیر بندگی پروردگار و پیروی از سنت و سیره نبوی و علوی گام برداریم، و با ارایه رهیافت های روشنگرانه از دین و آیین، در سال جدید از بیراهه «جهل و جمود و تحجر» برگردیم و با خرافه و گزافه و تحریف باور های دینی مقابله کنیم. آرزوی دیگر اینکه در سال جدید پیش و بیش از آنکه در «صورت قرآن» متوقف بمانیم، سعی کنیم با تدبر و تعقل قرآن را بخوانیم و «سیرت» آن را دریابیم، تا در سایه سار قرآن، ایمان و عمل صالح انسانی دیگرگونه شویم. چنانکه خداوند در قرآن می فرماید:
و نیز در آمد و شد شب و روز، و رزق (و بارانی) که خداوند از آسمان نازل کرده و به وسیله آن زمین را بعد از مردنش حیات بخشیده و همچنین در وزش بادها، نشانه های روشنی است برای گروهی که اهل تفکرند. (آیه 5 سوره جاثیه)

در مورد فهم درست دقایق و ظرایف وحیانی و قرآنی غزل های حافظ شیراز نیز به عنوان نماد آزاداندیشی، حقیقت جویی و سالوس ستیزی، و همچنین انسانی آرمان خواه و مصلحی جسور و تیزبین که در تمام طول زندگی اش به دنبال روشنگری و هموار کردن راه «اجتهاد» در دین بود، آرزو می کنم که «طرحی نو دراندازیم» و به جای دل بستن به «فال حافظ» که تفننی بیش نیست، به دنبال پیوستن به «حال حافظ» باشیم..
پایان خبر اکسیداک/