کاش محمد بود و دوباره صندلی را می کشید و با رفقا به زمین خوردن من می خندیدیم. علی غریب تعریف کرد: «محمد عربی را شب قبل از عملیات (کربلای 8) دیدم که به جای شلوار نظامی، شلوار کردی پوشیده بود و فانوسقه اش را بسته بود روی شلوار کردی اش.»
به گزارش اکسیداک، دبیرستان سپاه تهران (مکتب الصادق علیه السلام) که در بین دانش آموزانش به مکتب مشهور است، از پاییز 1361 دانش آموز جذب کرد و تا 17 سال و (17 دوره) پس از آن ادامه یافت. در هشت سال دفاع مقدس حدود 900 دانش آموز جذب مکتب شدند و از این تعداد، 100 نفر به شهادت رسیدند. حدود 150 نفر نیز جانباز شدند و حدود 300 نفر دیگر در عملیات های مختلف زخم و جراحت برداشتند؛ آماری که اگر بی نظیر نباشد، در سطح مدارس آن زمان و به نسبت تعداد دانش آموزان، قطعاً کم نظیر است.
دریک تلاش گروهی چندساله و طی تحقیق از جمع دانش آموزان مکتب و خانواده های شهدا و برخی هم رزمان و دوستان آنها، خاطرات این شهیدان جمع آوری و در کتاب «یاران دبیرستان» تدوین شده و توسط انتشارات مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس منتشر شده است.
محمد عربی، متولد 1348 یکی از دانش آموزان این مدرسه است. در همین رابطه محمد سوری درباره همرزم شهیدش روایت می کند: سال 1362 که وارد مکتب شدیم، چهره لانه جاسوسی سابق با الآن خیلی فرق داشت. بالای میدان صبحگاه یک خیابان بود پر از درخت توت و شاه توت. وقتی بعد از صبحگاه در آن خیابان رژه می رفتیم، توت ها به زمین می افتاد و بچه ها جمع می کردند و می شستند و دورهم می خوردند.
آن زمان، رسم دبیرستان این بود که موها را از ته و با شماره 4 بزنیم…یک روز من و محمد عربی تصمیم گرفتیم بعد از کلاس برویم سراغ درخت توت و دلی از غذا در بیاوریم. سر محمد کچل بود و من به محمد گفتم:«تو این پایین بمان، من می روم بالا و هرچه توت و شاتوت چیدم، می اندازم پایین و تو آن را در کیسه مشمایی جمع کن.»
سریع از درخت رفتم بالا و محمد پایین درخت شاتوت ایستاد. چند تا شاتوت از آن بالا انداختم که خورد توی سر کچل محمد و ترکید. جا به جای سر محمد قرمز شد. خنده ام گرفت. خودش هم می خندید. آن قدر با مزه شده بود که حواسم فقط به پرتاب شاتوت به سر محمد بود. گفتم: «شنیده ام یکی از معلم ها آمده و گفته چرا بچه ها می روند روی درخت و میوه می چینند.» محمد هم بلندبلند داد می زد:«بیخود بابا… بیخود! ما میوه ها را نخوریم، خراب می شود و نعمت الهی هدر می رود.»
همان موقع از شانس ما همان مربی آمده بود پشت سر ما و همه حرف های ما را شنیده بود. با عصبانیت گفت: «آقا بیا پایین! بالای درخت چه می کنی!؟» و کلی ما را دعوا کرد. سریع آمدم پایین و عذرخواهی کردیم و فرار را بر قرار ترجیح دادیم. توت های جمع شده را هم ریختیم داخل یک جعبه شیرینی و سر فرصت با بچه ها نوش جان کردیم.
همچنین منصور پرچمی می گوید: «بچه های مکتب روحیه های متفاوتی داشتند. برخی درس خوان و نمونه بودند. بعضی در اخلاق و عرفان و تقوا زبانزد بودند. بعضی ها شلوغ و زرنگ بودند، یک عده هم مظلوم و سربه زیر و دوست داشتنی. محمد عربی از نگاه من، هم تیز و بز و زرنگ بود، هم دوست داشتنی. خوش اخلاق بود و من که دوره سومی و یک سال کوچک تر از او بودم، خیلی خوشحال بودم که او با خوش خلقی و روی خندان با ما برخورد می کند.
یک روز طبق روال همیشه رفتیم نماز و ناهار. آن روز غذا چلوکباب کوبیده بود و سالن غذاخوری شلوغ. معمولاً این جور مواقع صندلی برای نشستن سر میزها کم می آید. به اطراف نگاه کردم. محمد عربی با آن حالت خندان و بشاش با رفقایش ظرف غذا در دست، داشتند دنبال جای خالی می گشتند.
یکی از بچه ها یک صندلی را کشید که بنشیند، محمد عربی هم با سرعت صندلی را کشید و گذاشت جلوی خودش. خنده رفقا رفت هوا. تا آمد بنشیند، من از فرصت استفاده کردم و صندلی را کشیدم و گذاشتم پشت خودم؛ اما وقتی برگشتم که با خیال آسوده بنشینم، چشمتان روز بد نبیند! محکم از پشت خوردم زمین. این بار هم قهقهه همه رفت هوا.
به سرعت خودم را از روی زمین جمع کردم و برگشتم. دیدم محمد عربی درحالی که لبخند بر لب داشت، روی صندلی نشسته و مشغول غذا خوردن است.باورم نمی شد که چگونه در عرض یکی دو ثانیه با زبلی و فرزی، این گونه صندلی را از زیر من کشیده و من پخش زمین شدم. خودم هم خنده ام گرفته بود. رفتم بالای سرش و گفتم: آقا محمد، دم شما گرم داداش! خیلی باحالی! سرش را بالا آورد و گفت: باحالی از خودته داداش. منصور جان ما خودمان به همه می زنیم، تو آمده ای به ما بزنی!؟
تا مدت ها در سالن غذاخوری می خواستم روی صندلی بنشینم، اول با دست صندلی را می گرفتم و بعد می نشستم. وقتی بعد از عملیات کربلای 5 به تهران برگشتیم و سراغ محمد عربی را از بچه ها گرفتم، گفتند برای ادامه عملیات در منطقه مانده است. فروردین سال 1366 یکی از روزهای بهار، خبر شهادت محمد عربی هم دهان به دهان در مکتب پیچید. بهت زده به راوی خبر نگاه می کردم. چهره خندان آقا محمد یک لحظه از پیش چشمانم کنار نمی رفت.
وقت ناهار که شد، یاد آن صندلی بازی با محمد عربی افتادم و اشک چشمانم را پر کرد. کاش محمد بود و دوباره صندلی را می کشید و با رفقا به زمین خوردن من می خندیدیم. علی غریب تعریف کرد: «محمد عربی را شب قبل از عملیات (کربلای 8) دیدم که به جای شلوار نظامی، شلوار کردی پوشیده بود و فانوسقه اش را بسته بود روی شلوار کردی اش.»
کلی باهم صفا کردیم و گفتیم و خندیدیم. فردایش و در حین عملیات کربلای 8، پیکرش افتاده بود در کانال ماهی و دقیقاً وسط تقاطع سه راه شهادت. وقتی جنازه اش را با همان تیپ مشتی و ترکیب باحال و انگشتر عقیق در دستش دیدم که خیلی راحت و آرام شهید شده و در آن اوضاع وحشتناک آتش دشمن روی زمین آرام دراز کشیده، خیلی به حالش غبطه خوردم.
یاد روزهای قبل از عملیات افتادم که با محمد عربی و رضا شفیعی در اردوگاه کنار رودخانه جراحی در صید کردن و کباب کردن و خوردن ماهی، دور از چشم مسیولان گردان باهم شریک شدیم و کلی حال کردیم و خندیدیم.
منبع:
اشتری، علیرضا-داود عطایی کچویی، یاران دبیرستان (خاطرات شهدای مکتب امام صادق (ع) دبیرستان سپاه تهران) مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس: نشر مرزوبوم، تهران 1401، صص 444، 445، 449، 450، 451
پایان خبر اکسیداک
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "شهید محمد عربی را بهتر بشناسیم" هستید؟ با کلیک بر روی فرهنگ و هنر، به دنبال مطالب مرتبط با این موضوع هستید؟ با کلیک بر روی دسته بندی های مرتبط، محتواهای دیگری را کشف کنید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "شهید محمد عربی را بهتر بشناسیم"، کلیک کنید.
