این برنده نوبل در کره چندان شناخته شده نبود

سعیدرضا اتحادی در پی اهدای جایزۀ نوبل به یک نویسنده کره ای دربارۀ اینکه ادبیات کره در کشور ما باوجود چندین ترجمه از کتاب های «هن کنگ» چندان شناخته شده نیست اظهار کرد: بله ادبیات کره کمتر شناخته شده است. دلیل این مسئله هم این است که کشور کره مدت زیادی تحت استعمار ژاپن بود. مردم کره مجبور شدند از خط ژاپنی استفاده کنند؛ حتی زبان رسانه هایشان نیز ژاپنی شد. آن ها با گسست تاریخی مواجه شدند. علاوه بر این در اواخر دورۀ چوسان ادبیات برای قشر مرفه و سطح بالای جامعه بود و به دلیل مسائلی چون تغییر خط و طبقاتی بودن جامعه ادبیات در سطح اجتماع خیلی فراگیر نبود.

او افزود: پس از پایان استعمار ژاپن و پایان جنگ جهانی دوم جنگ دو کره آغاز شد و بعد هم کشور کره دچار فقر شد. این موضوع تا دهۀ ۱۹۸۰ که اقتصاد کره رونق پیدا کرد ادامه داشت. کره ای ها تقریبا از دهۀ ۱۹۸۰ تلاش کردند روی ادبیات و هنر خود سرمایه گذاری کنند. البته موج کره ای بیشتر سوار بر هنر های نمایشی این کشور از قبیل موسیقی و سریال و فیلم بوده است. موج ادبیات کره موج جدیدی است و شاید کمتر از بیست سال قدمت دارد.

 اتحادی خاطرنشان کرد: کتاب مشهور خانم هن یعنی «گیاهخوار» در خود کره چندان شناخته نشده بود و تا پیش از کسب جوایز بین المللی جایگاه در خوری نیافته بود؛ ولی از جایی به بعد در سطح جهانی محبوبیت پیدا می کند.

 اتحادی با بیان اینکه این کتاب در حوزه علاقه مندی های او نبود و آن را نخوانده است گفت: فیلم سینمایی ای بر اساس این کتاب و با همین نام ساخته شده است. من این فیلم را دیده ام اما در حوزه علاقه مندی من نبود.

 او دربارۀ دلیل دیده نشدن کتاب مشهور هن کنگ در کره گفت: ادبیاتی که خانم هن کنگ استفاده می کند صحنه های زننده زیادی دارد که با روحیه محافظه کار جامعه کره در تضاد است. می توانیم او را با آقای کیم کی دوک کارگردان کره ای مقایسه کنیم. کیم کی دوک به دلیل اعتراضاتی که به جامعه دارد همه چیز را سیاه نشان می دهد و در فیلم هایش خون ریزی هست و چیز هایی دارد که هرکسی نمی تواند تحمل کند. این کارگردان هم در خارج از مرز های کره شناخته شده تر از داخل کشور بود. خانم هن کنگ هم تقریبا همین شرایط را دارد.

 این مترجم در ادامه بیان کرد: هرچند خانم هن کنگ دو کتاب دیگر دارند که فکر می کنم جایزه نوبل برای این دو کتاب به ایشان تعلق گرفته است؛ یکی اعمال انسانی و کتاب دیگری که فکر نکنم ترجمه شده باشد. این کتاب ها به نوعی تاریخ کره را مرور می کند. تاریخ مدرن کره و دردی که آن ها کشیده اند. کتاب «اعمال انسانی» دررابطه با سرکوب دانشجویان در سال ۱۹۸۰ در شهر زادگاه خانم هن یعنی گوانگجو است. کتاب بعدی او دربارۀ سرکوب خشن مردم در سال ۱۹۴۷ است. زمانی که ساکنان جزیره ججودو به شدت توسط پلیس کره تازه تاسیس سرکوب شدند. به نظر به خاطر این دو کتاب جایزۀ نوبل را برده است.

 سعیدرضا اتحادی دربارۀ اینکه به نظرش حق خانم هن کنگ بود که جایزۀ نوبل را ببرد گفت: او اولین زن نویسندۀ آسیایی است که جایزۀ نوبل ادبیات را گرفته است و این موضوع برای آسیا خوب است. در جایگاهی نیستم که بتوانم قضاوت کنم که آیا حق او بود یا خیر؛ اما فکر می کنم بیشتر سیاست خود کشور کره و سرمایه گذاری این کشور در ایجاد موج کره ای باعث شده جایزۀ نوبل بگیرد. تعداد کار های این نویسنده هم چندان زیاد نیست. حتی نمی شود گفت که او سبک جدیدی خلق کرده یا جنبشی جدید رقم زده است. البته در بیانیۀ نوبل هم اشاره شده است که اهدای این جایزه به دلیل مقابله او با آسیب های (تروماهای) تاریخی است.